Subiektywnie o muzyce

Carla Pires Foto: Grzegorz Śledź/PR2, zdjęcie pochodzi ze strony Polskiego Radia W Warszawie zakończył się 20. Festiwal Folkowy Polskiego Radia "Nowa Tradycja" . Przez kilka dni Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego rozbrzmiewało muzyką z różnych rejonów świata. W tym roku nareszcie udało mi się dotrzeć na festiwal, wprawdzie tylko na jeden koncert, ale za to jaki! Carlą Pires interesowałam się od dawna, ale nigdy nie miałam okazji usłyszeć jej na żywo. Mimo że płyty studyjne mnie nie porywały, czułam, że to pieśniarka z dużym potencjałem. Szłam na koncert licząc na pozytywne doznania, lecz nie spodziewałam się, że będzie to tak genialny występ! Od samego początku interpretacje Carli przykuwały moją uwagę, zapomniałam o całym świecie i nie istniało dla mnie nic, poza muzyką. Podczas tego koncertu niezwykle ważne było także słowo – Carla śpiewa z fantastyczną dykcją i niesamowicie sugestywnie, trudno nie wciągnąć się w jej opowieści, nawet

Eurowizja zawsze była dla mnie symbolem muzycznego kiczu. Można ją było oglądać, żeby się pośmiać albo załamać, żadnego innego celu. Wszystkie piosenki wyróżniające się, choćby odrobinę inne, przepadały niezauważone. Niewątpliwie zmieniło się to w zeszłym roku - nigdy bym się nie przypuszczała, że 1944 Jamali może wygrać tak kiczowaty konkurs, a jednak się udało. Wierzę, że to dzięki muzyce, a nie względom politycznym. W tym roku miałam jednego faworyta od bardzo dawna. Salvador Sobral zachwycił mnie już, jak wygrał krajowe eliminacje. Słuchałam go z rozrzewnieniem, myśląc, że pewnie nawet nie przejdzie do finału.  I nagle szok, bo okazuje się, że nie tylko ja uległam urokowi Amar pelos dois i piosenka kompletnie antyeurowizyjna ląduje na pierwszym miejscu z ogromną przewagą!   Luisa Sobral i Salvador Sobral, źródło: rmf24.pl  Wygrana Portugalii to sygnał, że ludzie potrzebują prawdziwej, emocjonalnej muzyki. Może już pora skończyć z błyskotkami, fajerwerkami, kie