Mikromusic w Hybrydach

O takim koncercie nie można nie napisać!
Brawa dla całego zespołu. Już na płytach słychać, że świetnie grają, ale nic nie zastąpi emocji koncertowych. Dla mnie oczywiście postacią, która najbardziej przyciąga uwagę jest Natalia Grosiak, ale nie tylko dlatego, że jest wokalistką zespołu, jest także niezwykle silną osobowością muzyczną. Naprawdę mało jest ludzi, którzy śpiewają tak czysto jak Natalia. Niby brzmi to banalnie, bo... mój Boże, to powinno być podstawą u każdego dobrego wokalisty - śpiewać czysto, ale nawet największym zdarzy się kilka dźwięków obok na koncercie. Natalii dzisiaj się nie zdarzyło. Z taką samą lekkością śpiewa scatem i z tekstem, gładko przechodzi, nie ma różnicy - wciąż mam w głowie to improwizowane solo scatem i nie mogę się opędzić od myśli, że ta dziewczyna wszystko zaśpiewa. Do tego dochodzi interpretacja, słychać, że Natalia przywiązuje dużą wagę do tekstu, stara się go przekazać w sposób sugestywny, a że teksty pisze sama - przekaz staje się jeszcze bardziej autentyczny (do tych pochwał dodajmy jeszcze świetną dykcję!).
No dobrze, ale żeby nie tylko o Natalii. Mile zaskoczył mnie gitarzysta - Dawid Korbaczyński. Jakoś na płytach tak bardzo nie przyciąga uwagi, za to na koncercie pokazał, że świetnym gitarzystą jest - choćby w Porzeczkach, czy grając niezwykle ciepłym, kojącym dźwiękiem ostatni duetowy bis z Natalią (Motylki). Robert Jarmużek na klawiszach dzisiaj już nie wydawał mi się taką kopią Leszka Możdżera i bardzo dobrze! Solówka w Jesieni w wersji koncertowej - powalająca. Robert Szydło na basie... na ostatniej płycie odkryłam, że jest świetnym kompozytorem (Porzeczki i Szkodnik, to chyba dwa najciekawsze kawałki na Sovie), a dzisiaj okazało się, że na gitarze basowej też potrafi zagrać absolutnie wszystko! Perkusiści - wielki plus za wyczucie!
Musiałam, musiałam o prawie każdym osobno tu napisać, bo tam tak naprawdę każdy miał szansę chociaż na chwilę stać się solistą. Świetnym solistą. A przy tym całe Mikromusic jest niesamowicie zgrane. Uwielbiam zespoły składające się ze znakomitych muzyków-solistów, którzy grając razem brzmią jak jeden organizm.
Cudownie bawią się muzyką. Dodajmy jeszcze, że doskonałe było nagłośnienie - a to jakoś ostatnio coraz rzadziej się zdarza.
Strasznie słodko się zrobiło. Dobrze, to powiem, że zabrakło mi trochę piosenek z Sennika. Ja rozumiem, że promują Sovę, ale czy mi się wydaje, czy z Sennika pojawił się jedynie bisowy Kardamon i Pieprz? Zresztą też ogromne zaskoczenie, po pierwszych akordach wydawało mi się, że to jakaś nowa piosenka, coś czego kompletnie nie znam i właściwie dopiero pierwsze słowa uświadomiły mi, że to Kardamon i Pieprz. Kompletnie przearanżowane, odważnie, ciekawie, dobrze, że nie trzymają się sztywno ciągle tego samego aranżu. Ale mógł zabrzmieć jeszcze np. mój ukochany utwór - Świat oddala się ode mnie.
Tak, to była muzyka baaardzo prawdziwa, transowa, wciągająca... można by powiedzieć, że jak dobry film, trzymający w napięciu od początku do końca. Oni cali są muzyką, grają, a Natalia śpiewa i nic innego się liczy, oddają się temu w pełni. Mnie to przekonuje - kupuję, czuję, rozumiem.
W lutym kolejny koncert w Warszawie. Dzisiaj już wiem, że muszę tam być. Jak to dobrze, że mamy w Polsce takich świetnych muzyków... może należałoby powiedzieć jazzowych? Ale chyba nie, chyba po prostu muzyków, którzy mają niesamowitą wyobraźnię, otwarte głowy i serca.