Gdzie jestem, kiedy nie ma mnie na blogu...

Rzadko tu piszę, to prawda. Jednak powinniście wiedzieć, że moje milczenie tutaj nie oznacza, że wcale nie wystukuję na komputerze nowych tekstów.

Dwa tygodnie temu wyprowadziłam się na nowego bloga – Szymanowości. Postanowiłam stworzyć go na potrzeby I Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Taki konkurs to duże wydarzenie i muzyka nieco inna niż ta, o której piszę tutaj, stąd też pomysł, by z opowieści o tym konkursie stworzyć osobną, zamkniętą (?) całość. Wszystkie moje wpisy znajdziecie pod adresem: szymanowosci.blogspot.com.

Na tym jednak nie koniec mojego udzielania się poza blogiem. Czasem jest tak, że wybieram się na jakiś koncert, a recenzja nie pojawia się tutaj, gdzie wtedy można jej szukać? Na portalu Muzyczny Kraków! Znajdziecie tam moje wrażenia z koncertów m.in.:
Od jakiegoś czasu wchodzę też w świat papierowy. W ramach programu „Krytyka Muzyczna 2.0” realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca we współpracy z Katowicami Miastem Ogrodów – Instytucją Kultury im. Krystyny Bochenek, moje teksty ukazały się w Piśmie Folkowym. Ostatnio także opublikowałam tam recenzję tegorocznego Siesta Festivalu, nieco krótszą niż tu, na blogu. Wszystko znajdziecie pod tym linkiem: https://pismofolkowe.pl/osoby/julia-brodowska (choć najnowszy artykuł dostępny będzie online w całości dopiero, gdy najnowszy numer „Pisma Folkowego” będzie w sprzedaży)

Jeśli wybierzecie się do Empiku lub innego dobrego sklepu z prasą, to w najnowszym Kwartalniku Kulturalnym Opcje (wydanie 1-2/2018) traficie na moją recenzję płyty Live in Europe Melody Gardot.

Mam nadzieję, że już niebawem będę mogła dzielić się z Wami kolejnymi takimi dobrymi informacjami! Nieustająco zapraszam także na facebookową stronę: https://www.facebook.com/subiektywnieomuzyce/



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Historia jednej płyty odc. 1 - Sade "Promise"

Obraz
Od dawna noszę się z zamiarem zrobienia na blogu pewnego cyklu wpisów. Do stworzenia tej nazwy zainspirował mnie program w radiowej Trójce - Historia pewnej płyty. Jednak mi nie chodzi o opisanie jakichś losowych albumów, ważnych lub mniej ważnych. Uświadomiłam sobie, że jest wielu wykonawców, których uwielbiam wyłącznie za JEDNĄ płytę - bo jest najlepsza albo po prostu kompletnie inna od pozostałych. Tak powstał pomysł na cykl wpisów "Historia jednej płyty". Ostatnio mało pisałam o popularnych artystach, dlatego pomyślałam, że zacznę od kogoś, kogo chyba trudno nie zna c , czyli od Sade . Miałam taki czas, kiedy zapoznałam się z całą jej dyskografią, naprawdę próbowałam pokochac jakąś płytę w całości równie mocno, co "Promise" , ale nie udało się. "Promise", to druga płyta Sade, ukazała się w 1985 r. i mam wrażenie, że naszpikowana jest piosenkami, które każdy zna. Rzadko uznaję to za pozytywną cechę, ale w tym przypadku są to tak piękne melod
Czytaj »

Podróż w świat ciemnych emocji [„Tango” Yasmin Levy w NOSPR]

Obraz
Wracam na koncerty Yasmin Levy. Pierwszy, drugi, trzeci, teraz czwarty raz – i wciąż nie mam dość. Bo to artystka, która na żywo stwarza zawsze niezwykłą i niepowtarzalną atmosferę. Nie inaczej było 17 marca w NOSPR. Tym razem jednak wokalistka prawie wcale nie zaprezentowała repertuaru, z którego jest najbardziej znana! Wybrała zaledwie kilka największych przebojów łączących tradycję sefardyjską i flamenco, ale dominowała muzyka argentyńska. W 2014 roku Levy wraz z Israel Netanya Kibbutz Orchestra nagrała album Tango i to właśnie piosenki, które się na nim znalazły, zabrzmiały w pięknej katowickiej sali koncertowej. Tym razem artystce towarzyszyła Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia pod batutą Adama Sztaby.   Yasmin Levy / Adam Sztaba / NOSPR. Fot. Jacek Raciborski Mimo że to mój kolejny koncert Yasmin, cieszyłam się, jakby to był pierwszy raz, bo nigdy wcześniej nie słyszałam jej z orkiestrą. Poza tym Tango to jedna z moich ulubionych płyt tej wokalistki. Yasmin świe
Czytaj »

Edyta Bartosiewicz

Uspokajam od razu wszystkich zaniepokojonych. Nie zapomniałam o swoim blogu, będę pisać! Czekałam po prostu na odpowiednie tematy. Ten dzisiejszy właściwie istnieje od momentu, kiedy powstał blog, a nawet jeszcze dłużej. Nie ma drugiej artystki, której muzyka towarzyszyłaby mi od tak dawna. Nie ma drugiej, na którą czekałabym tak, jak na Edytę Bartosiewicz. Minęło 10 lat i spełniły się moje marzenia. Jednak gdybym ograniczyła ten wpis tylko do recenzji nowej płyty, byłby on bardzo niepełny. To jest znacznie dłuższa historia... Z muzyką Edyty Bartosiewicz pierwszy raz świadomie zetknęłam się mając 11 lat. Był 2003 rok, ominęła mnie już gorączka związana z premierą  Niewinności  i zapowiedziami nowej płyty, o Edycie nie wiedziałam nic poza tym, że istnieje i że napisała przebój  Jenny , chociaż właściwie też nie do końca wiedziałam jak brzmi. Zupełnie przypadkiem, przeglądając kasety (tak, to jeszcze były kasety!) natrafiłam na album "Dziecko" (1997 r.) . Włączyłam i zachwyc
Czytaj »