Alamut


Rzadko piszę tu o zespołach, o których nie wiem prawie nic, ale Alamut jest właśnie jednym z nich. Jednak to nie powstrzyma mnie od napisania kilku słów o jednej z najciekawszych POLSKICH płyt ostatnich lat. Chociaż polscy muzycy, płyta ani trochę polska nie jest. Słychać tu wpływy muzyki arabskiej, ale bardzo mi trudno określić jasno źródło inspiracji. Wszystko to z odrobiną jazzu,subtelnej elektroniki, niewątpliwie doskonale zagrane i zaśpiewane. Ciężko byłoby pisać o każdym utworze osobno, tak mamy tu nierozerwalną całość. Bardzo lubię słuchać płyt w całości, ale zwykle też wybieram sobie jakieś ulubione kawałki, do których później wracam, inaczej jest z Alamutem - tej płyty słucham zawsze w całości.

Dlaczego Alamut tak mnie urzeka? Ta płyta brzmi tak, jakby muzycy usiedli sobie w jednym małym, ciemnym pokoju, może jedynie oświetlonym przez świece i... grali. Tak po prostu. Nie mam poczucia wielkiej skomponowanej całości, tyle tu jest swobody, przestrzeni i zabawy. Ach, jak ja uwielbiam zabawę muzyką. Od razu rozwieję wszelkie wątpliwości odnośnie "kameralnego nagrywania w małym pokoju" - nie jest to płyta wyłącznie kołysząco-balladowa. Nie, oni grają to, co podsuwa im dusza i serce. Chyba najbardziej szaleje tu wokalistka - Asja. Pokazuje nam jak różnorodną może mieć barwę głosu, raz cieplejsza, raz ostrzejsza, naśladuje śmiech, okrzyki - jednym słowem: eksperymentuje. To lubię i cenię, chyba nawet bardziej niż wielkie, piękne głosy, których właściciele nie robią z nimi nic ciekawego. Warto też zwrócić uwagę na brzmienie instrumentów perkusyjnych (Adam Różański, Bogusz Wekka), charakterystycznego bębna - bendir (Shiva Wójcicki, Adam Różański), ewidentnie przenoszących nas gdzieś w rejony północnej Afryki. Nie można pominąć także czarującego klarnecisty (Jakub Borysiak) i dodającego innej ciekawej barwy instrumentu dętego - ney (Alpago Polat). Te wszystkie barwy splatają się, nadając płycie Alamuta zupełnie magiczne brzmienie. Zdecydowanie Alamut gra muzykę magiczną, niemal mistyczną. Wprowadzają słuchacza w trans, przyciągają go do siebie i gwarantuję Wam, że od tej płyty nie można się uwolnić, a już na pewno nie można o niej zapomnieć. Płytę Alamuta polecam zwłaszcza tym, którzy dawno nie zdziwili się, jakie piękne rzeczy i inne od otaczającej nas tandety tworzy się w naszym kraju.

Podsyłam kilka linków do utworów z płyty:
In the Gardens of Alamut Part 1&2
Daglar
Sinan's Dream
A reszty mogą posłuchać ci, którzy upolują płytę w Empiku lub poszukają jej w internecie!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Fado - o co w tym chodzi?

Obraz
  Kiedy poznaję kogoś nowego i zaczynamy rozmawiać o muzyce, dość szybko pojawia się temat mojej fascynacji fado. Wtedy zawsze znajomi dopytują się co to, o co w tym chodzi, jak to brzmi. Rosnąca popularność tego gatunku w Polsce sprawia, że coraz rzadziej trafiam na ludzi, którym fado nie kojarzy się zupełnie z niczym, ale nadal wielu osobom jest prawie nieznane. Brak wiedzy na temat gatunku powoduje również, że do worka z fado wrzucana jest często każda portugalska piosenka lub odwrotnie – tylko smutne utwory, pełne egzaltacji, z akompaniamentem gitar. Czy można słuchać fado, nie wiedząc o nim nic? Oczywiście, że można. W końcu zazwyczaj muzyki słuchamy dla przyjemności. Może się jednak okazać, że przyjemność obcowania z muzyką będzie większa, jeśli zrozumie się z czym ma się do czynienia. Właśnie dlatego postanowiłam odpowiedzieć tu na najważniejsze pytania, które mogą się nasuwać osobie niezaznajomionej z fado. To nie jest obszerny przewodnik po świecie fado – aby wejść w ten tem
Czytaj »

Historia jednej płyty odc. 1 - Sade "Promise"

Obraz
Od dawna noszę się z zamiarem zrobienia na blogu pewnego cyklu wpisów. Do stworzenia tej nazwy zainspirował mnie program w radiowej Trójce - Historia pewnej płyty. Jednak mi nie chodzi o opisanie jakichś losowych albumów, ważnych lub mniej ważnych. Uświadomiłam sobie, że jest wielu wykonawców, których uwielbiam wyłącznie za JEDNĄ płytę - bo jest najlepsza albo po prostu kompletnie inna od pozostałych. Tak powstał pomysł na cykl wpisów "Historia jednej płyty". Ostatnio mało pisałam o popularnych artystach, dlatego pomyślałam, że zacznę od kogoś, kogo chyba trudno nie zna c , czyli od Sade . Miałam taki czas, kiedy zapoznałam się z całą jej dyskografią, naprawdę próbowałam pokochac jakąś płytę w całości równie mocno, co "Promise" , ale nie udało się. "Promise", to druga płyta Sade, ukazała się w 1985 r. i mam wrażenie, że naszpikowana jest piosenkami, które każdy zna. Rzadko uznaję to za pozytywną cechę, ale w tym przypadku są to tak piękne melod
Czytaj »

Muzyczna wyspa Yumi Ito [Yumi Ito "Ysla"]

Obraz
Rzadko zdarza się, żebym jakiejś płycie przysłuchiwała się tak długo, zanim o niej napiszę. Na najnowszy album Yumi Ito potrzebowałam dać sobie sporo czasu, bo nie jest on jedynie zbiorem piosenek. Jest za to niezwykle osobistą opowieścią o przejściu, zmianie, zapisem autorefleksji. Tytułowa Ysla to wyspa wyobrażona, pojmowana dosłownie i metaforycznie – pod postacią miejsca i stanu psychicznego. Przez artystkę rozumiana jest jako przestrzeń odosobnienia, która pozwala na zajrzenie w głąb siebie, odnalezienie własnego języka i tożsamości oraz wewnętrznego spokoju, również w kontekście muzycznym. O tym między innymi pisze wokalistka w tekście dodanym do swojego albumu, podsuwając tropy interpretacyjne dla tekstów, a także w jakiś sposób ukierunkowując słuchanie całości. Yumi Ito wychowała się w Szwajcarii, ale w jej żyłach płynie krew polska i japońska. To połączenie różnych kultur oraz bycie w pewnym sensie pomiędzy – o czym sama artystka wspomina – uwidacznia się także w jej muzyc
Czytaj »